Kierując się dyrektywnym zamysłem spójności
terytorialnej, projekcja Prawa pocztowego poza rozwojem konkurencji, w większym
stopniu poświęcić winna uwagę
oczekiwaniom cywilizacyjnym, a w tym
również aktywizacji gospodarczej środowisk wiejskich.
Wysokie koszty rozwijania na tego rodzaju terenach
konkurencyjnej działalności pocztowej, wywołują potrzebę szczególnej troski
państwa o spełnianie tzw, „obowiązku usługi powszechnej”.
Nowa projekcja Prawa pocztowego, ogólnie rzecz
ujmując niesie zbyt duże ryzyko „marginalizacji pocztowych usług powszechnych”,
a przy tym innych też usług towarzyszących tej powszechnej formule, które
decydują o „poprawie warunków bytowania”, społeczeństwa, zwłaszcza w tego typu regionach.
Duże znaczenie w rozwiązywaniu tego rodzaju problemów
ma powszechna dostępność do usług pocztowych, które poprzez kreowaną obok nich,
dywersyfikację, przybliżają inne usługi o charakterze bankowym,
ubezpieczeniowym, niosąc ze sobą dostęp do sieci i infrastruktury szeroko
pojętych usług powszechnych, w tym również
w zakresie komunikacji elektronicznej z dostępem do Internetu włącznie.
Strategicznie rzecz ujmując, projekt wywiera nie
kwestionowaną co prawda, ale nieproporcjonalnie nadmierną presje, na
ograniczanie „obowiązku usługi powszechnej” (OUP), wymuszając przy tym, nie zawsze racjonalne zachowania dotychczasowego
operatora publicznego, rokując pogłębienie się tego rodzaju tendencji w
przyszłej formule „operatora wyznaczonego”.
Formuła tego rodzaju tj. „operatora wyznaczonego”,
która w swej istocie w anglojęzycznym tekście dyrektywy nosi postać operatora „desygnowanego” bądź
„mianowanego”, notabene zniekształca postrzeganie misji tego rodzaju operatora „o znaczącej pozycji rynkowej”.
Niestety z ubolewaniem stwierdzić należy, iż wprowadzenie
do naszego systemu prawnego już wcześniej w ustawie Prawo telekomunikacyjne, w
ten sposób stosowanego pojęcia, nie zmieni zapewne jego „pejoratywnego” znaczenia
w ustawie Prawo pocztowe, skutkując tym samym stosunkiem tego operatora do
nałożonych na niego obowiązków w postaci (OUP), zwłaszcza w kontekście konieczności doskonalenia jego
efektywności działania.
Obowiązki zaś tego rodzaju w wielu wiodących krajach
UE, określane są w głównej mierze na bazie partnerskiego, wieloletniego i
wznawianego - „Kontraktu Rządowego”, noszącego często też charakter „strategii
rządowej”, w miejsce stosowanych u nas „Rozporządzeń” właściwego Ministra.
W tym też kontekście, przychylić się można do
zaproponowanego w projekcie ustawy; zniesienia „obowiązku uzyskania zezwolenia
na usługi w zakresie objętym dotychczasowym Art. 6 ust. 1, rozważając
wprowadzenie jednakże w to miejsce ewentualność dodatkowo dostępnej formuły
„zezwolenia” dla operatorów pocztowych, skłonnych „praktykować” świadczenie
usług pocztowych „wchodzących w zakres usługi powszechnej”, w tym „różnych
elementów usługi powszechnej”, na dodatkowo określonych w zezwoleniu warunkach,
noszących postać, wymogów „dostępowo – jakościowych”.
Dla tego rodzaju formacji operatorskiej, obarczonej
tymi dodatkowymi obowiązkami, można by złagodzić lub znieść obowiązek wnoszenia wkładu do „funduszu
kompensacyjnego”, bądź w przypadku działalności o ogólnokrajowym zasięgu a w tym również jednoczesnym korzystaniu z umownego dostępu do (nowo
postrzeganej w tej koncepcji) „infrastruktury usług powszechnych” [1],
zastosować też zwolnienie z podatku VAT, przewidziane
w art. 13 część A ust. 1 lit. a, szóstej dyrektywy Rady 77/388/EWG, które ma
zastosowanie do świadczenia usług i dostaw towarów z nimi związanych.
Koncepcja tego rodzaju „praktykowania”, nie izoluje
operatorów pocztowych od idei OUP, do której są przygotowywani na okoliczność
ewentualnego wznawiania procedury desygnacji „operatora wyznaczonego”. Jest ta
koncepcja zgodna z dyrektywą zwłaszcza poprzez; motywy; (14), - (23), oraz (33)
i (34), a także Art. 2 p.13 i 14.
Uprawnieniem „zezwolenia” z mocy ustawy, powinien też
być „opatrzony” operator pocztowy „historyczny” z racji swej pozycji,
wynikającej z historycznego i bezterminowego jak to wynika z projektu Pp,
zarządzania niektórymi „elementami infrastruktury”, w tym również w przypadku nie uzyskania prolongaty
desygnacji na „operatora wyznaczenia”, bądź innych zmian o charakterze
korporacyjno – strukturalnym.
Otwiera ona też nowe przestrzenie konkurencji,
nakręca koniunkturę, służy poprawie
parametrów jakościowych i upowszechniania zadowolenia użytkowników, a zwłaszcza
klientów indywidualnych, w szczególności na obszarach wiejskich i oddalonych.
Każde świadczenie
usług pocztowych, bez względu na rodzaj uzyskanego uprawnienia, podlegać
powinno, ( co tylko po części i to w rozproszeniu, zostało w projekcie
uwzględnione ) następującym regułom, zapewniającym:
-
bezpieczeństwo
użytkowników, personelu i urządzeń usługodawcy;
-
poufność
przesyłek korespondencyjnych i ich całej zawartości;
-
bezpieczeństwo
danych osobowych, jak również prywatnego życia użytkowników;
-
warunki
techniczne, zgodnie z zasadą ochrony środowiska;
Ograniczyć należy przejawy „marginalizacji obowiązku
usługi powszechnej”, które w pogoni za niekwestionowaną efektywnością działania, wypaczają niejednokrotnie
ideę „usługi powszechnej”, w tym również w kategoriach norm prawa, czego
wyrazem są zaproponowanie w projekcie procedury dotyczące odstępstw, od warunków określających „obowiązek usługi
powszechnej” (OUP ).
powszechnej” (OUP ).
Kierując się troską o osiągnięcie stanu pełnego
pokrycia „kosztu netto” bez interwencyjnego udziału pomocy publicznej, mając
jednak świadomość ustawowej możliwości jej pozyskania, po wyczerpaniu innych
sposobów finansowania, należałoby zmodyfikować mechanizm „ustalania dopłat”, o
którym mowa w Art. 105 ust.3. projektu Pp.
Modyfikacja polegać powinna na zróżnicowaniu poziomu dopłat
(składek), stosownie do wielkości obszaru działania operatorów pocztowych, a
zwłaszcza stosownie do rozkładu geograficznego, ponoszonych kosztów i
uzyskiwanych przychodów z działalności, polegającej na „wchodzeniu w zakres
usługi powszechnej”.
Dopłata nie powinna przekroczyć zwłaszcza w dużych
aglomeracjach miejskich, 5 % przychodów, z proporcjonalną obniżką i
zróżnicowaniem tego poziomu, w miarę pokrywania tego rodzaju działalnością
obszarów mniej zaludnionych. Dopłatą 1% byliby przykładowo obciążani,
operatorzy, obsługujący tereny wiejskie i oddalone.
Operatorzy tego typu, posiadający dodatkowo
zezwolenie, uwarunkowane zobowiązaniami
jakościowo – dostępowymi, praktykujący świadczenie usług najbardziej zbliżonych
do „usługi powszechnej”, działający na terenie całego kraju, powinni zostać
też, podobnie jak „operator wyznaczony” zwolnieni ze stosowania podatku od wartości dodanej VAT, od usług
świadczonych w sektorze pocztowym.
Poza tym
projekt Prawa pocztowego, do udziału w dopłacie na „fundusz kompensacyjny”, przywołuje
operatorów pocztowych, których roczny „przychód przekracza milion złotych”,
ustalając za pośrednictwem organu regulacyjnego wskaźnik procentowy tego
udziału nie wyższym niż 1 %, rocznego przychodu operatora.
Rozwiązanie to zbliżone do stosowanego już u nas rozwiązania
w sektorze telekomunikacyjnym, pomija jednak specyficzną dla działalności
pocztowej, odmienność proporcji, w przychodach i kosztach powszechnej usługi
pocztowej i powszechnej usługi telekomunikacyjnej.
Pomijana przy tym jest też, stosowana w innych
krajach, dogodność udziału w kwantyfikacji tego wskaźnika, za pośrednictwem, każdej niemal statystycznie
ujętej „przesyłki pocztowej”, która praktycznie jest nośnikiem uzyskiwanego
przychodów.
W tym też kontekście, jak też wynika to z doświadczeń
innych krajów, najczęściej eksponowana jest tendencja wspierania jedynie operatorów
podejmujących, dopiero działalność pocztową, którym na początku tej drogi,
czynione są ułatwienia natury rozruchowej, poprzez uwolnienie ich z obowiązków wspierania
funduszu, do momentu osiągnięcia pierwszego „miliona przychodu”.
Wracając do
niezbędnej w tych okolicznościach
przejrzystości uregulowań i mówiąc bardziej konkretnie, w świetle zasad
dyrektywnych, postępować może rozwojowo, tzw. kreowanie działalności pocztowej
poza sektorem pocztowym, poprzez niekontrolowane statystycznie „wchodzenie w
zakres usługi powszechnej”, uszczuplające tym samym potencjalne możliwości tego
sektora, w samodzielnym finansowaniu OUP.
Należałoby w związku z
powyższym przywrócić w nowej projekcji Prawa pocztowego, tym wadliwie
wdrożonym, już wcześniej uregulowaniom, przypisane im intencje, kierując się
również bardzo ważnym, wręcz fundamentalnym dla specyfiki krajowej celem;
„konsolidacji sektora pocztowego”.
O potrzebie tego
rodzaju, nie wspomina się już w przywołanym wyżej „uzasadnieniu do projektu”,
skupiającym się oficjalnie i jedynie na notabene również, obciążonym pewnymi
błędami, „wdrażaniu do polskiego porządku prawnego ( tzw. III-ej ) dyrektywy
2008/6/WE”.
Jak wynika z
publikowanych wcześniej przez UKE raportów, o tego rodzaju zjawisku,
powodowanym brakiem przejrzystości niektórych norm prawa, organ regulacyjny
informował ówczesnego Ministra Infrastruktury, a pomimo tych doniesień, zarówno
„założenia do nowelizowanej ustawy”, jak też przyjęty przez Rząd projekt Prawa
pocztowego, przywołany stan rzeczy nadal w dużej mierze jeszcze tolerują.
Skutkiem tych
niewłaściwości Prawa pocztowego jak raportował to organ regulacyjny, było też
przemieszczanie się części obrotu paczkowego m/n do sektora przewozowego i rezygnacji niektórych operatorów pocztowych, z prowadzenia swej działalności
w ramach sektora pocztowego.
W nowej projekcji
Prawa pocztowego poprzez regulację wyłączającą usługi kurierskie z obowiązku
finansowania OUP, za pośrednictwem „funduszu kompensacyjnego” otwiera się
kolejna – niepożądana z powyższego punktu widzenia perspektywa przemieszczania
się zwłaszcza obrotu paczkowego w kategorii „paczek pocztowych” do sektora
przewozowego, w postaci „tanich usług kurierskich”, nacechowanych ograniczaniem
tzw. „wartości dodanej”.
Nie
bagatelny udział w tego rodzaju „ewakuacji” miał też obrót „przesyłkami
reklamowymi”, głównie ze względu na obowiązujący „obszar zastrzeżony”,
inspirujący agencje reklamowe do samodzielnej, zgodnej z prawem, dystrybucji
tego rodzaju przesyłek.
Coraz częściej
postrzegane są też przejawy, legalnego co prawda, przewozu i doręczania własnych przesyłek pocztowych, bez udziału osób trzecich. Zjawisko
to, nie najlepiej świadczy też o poziomie spełniania wymogów „obowiązku usługi
powszechnej”, a w tym zwłaszcza skuteczności doręczania przesyłek pocztowych
przez Pocztę Polską.
Dodać
przy tym należy, iż w kuriozalnym dość trybie, sprzecznym jak się okazało z zasadami legislacji, dokonano w międzyczasie, niezbędnej z p. widzenia
przewoźników,zmiany ustawy o transporcie drogowym, dotyczącej prowadzenia
działalności gospodarczej w zakresie tzw. „pośrednictwa przy przewozie rzeczy” (art. 4 pkt 3 lit. b, tej samej
ustawy).
Okoliczności wprowadzenia w życie, przywołanej zmiany
„ustawy o transporcie drogowym”, wyjaśnione zostały przez Sekretarza stanu w
Ministerstwie Infrastruktury, w wyniku interpelacji poselskiej J.
Wałęsy nr. 307 z dnia 17 grudnia 2007 r. [2]
Stosownie do zaistniałej sytuacji, o ile „pośrednictwo przy przewozie rzeczy”, miałoby
charakter „wchodzenia w zakres usługi powszechnej”, a wiec dotyczyłoby
którejkolwiek
z pocztowych czynności usługowych, z zakresu przyjmowania, sortowania, przewozu
i doręczania przesyłek o standardach pocztowych, a ściślej mówiąc „przesyłek pocztowych”, przedsiębiorca ( spedytorzy ) podejmujący ten typ działalności, powinien również uzyskać dodatkowo, stosowne uprawnienie przewidziane Prawem pocztowym, a wiec przynajmniej „wpis do rejestru operatorów pocztowych”.
z pocztowych czynności usługowych, z zakresu przyjmowania, sortowania, przewozu
i doręczania przesyłek o standardach pocztowych, a ściślej mówiąc „przesyłek pocztowych”, przedsiębiorca ( spedytorzy ) podejmujący ten typ działalności, powinien również uzyskać dodatkowo, stosowne uprawnienie przewidziane Prawem pocztowym, a wiec przynajmniej „wpis do rejestru operatorów pocztowych”.
Niestety jak dotychczas, norma zastrzegająca tego
rodzaju wymóg nie zaistniała, chociaż niektórzy przewoźnicy i spedytorzy
posiadają potencjał i predyspozycje do tego, żeby ten typ pośrednictwa, w
poszanowaniu m/n też Prawa pocztowego, mogli realizować.
Więcej informacji na temat postrzegania tej kwestii
przez środowisko przewoźników zaczerpnąć można m/n na portalu Spedycje.pl, zaś
w perspektywie „konsolidacji sektora pocztowego” w przywołanym już wcześniej
„archiwum” bloga. [3]
Poza korzystnym jak
się wydaje, rozstrzygnięciem sporu [4] Ministra
Finansów z Ministerstwem Administracji i
Cyfryzacji, jako organu nadzorującego obecnie projekcję Prawa pocztowego, w
kwestii koncepcji finansowania OUP, nie są aktualnie znane też i publikowane efekty, podjętej również przez M.A. i C. weryfikacji niektórych,
projektowanych wadliwie norm.
Chodzi tu zwłaszcza,
o te normy, które m/n definiują przedmiotowo – podmiotową przestrzeń działania
sektora pocztowego, oraz te które służyć powinny przede wszystkim innym,
przewidzianym dyrektywą mechanizmom finansowania tzw. „kosztu netto”
powstającego na tle OUP, bądź ograniczeniu barier rozwoju konkurencji.
W kwestii finansowania tzw. „kosztu netto”,
szczególnym motywem ( 25 ) III-ej dyrektywy i celem implementacji do prawa
krajowego„ jest uwolnienie pełnego potencjału rynku wewnętrznego usług
pocztowych, poprzez „zaprzestanie stosowania zastrzeżonego obszaru i
szczególnych praw, jako sposobów zapewnienia finansowania usługi powszechnej”,
co znalazło swoje odbicie w Art. 7 ust. 1 tej dyrektywy, ale co należy też
podkreślić w projekcie ustawy Prawo pocztowe.
Artykuł ten poza tym, zachęca państwa członkowskie do
stosowania kilku sposobów finansowania świadczenia usług powszechnych, lub z
wszelkimi innymi sposobami zgodnymi z Traktatem.
Stosownie do
przywołanego Art. 7 poprzez;
· ust. 2; zamówienie takich usług
zgodnie z odnośnymi zasadami i przepisami w zakresie zamówień publicznych,
gdzie podmiotem zamawiającym może
być Rząd, a ubiegającym się o zamówienia publiczne, z poszanowaniem zasad Dyrektywy 2004/17/WE - m/n PP
SA, noszących w wielu krajach formułę, okresowo wznawianych „Kontraktów
Rządowych”, bądź „Kontraktów zarządzających”, będących jednocześnie nośnikiem
innych dodatkowych zadań o charakterze publicznym,
· ust. 3; jeżeli państwo członkowskie
ustali, że OUP pociągają za sobą „koszt netto” i stanowi nieuzasadnione obciążenie finansowe dla operatora który został
określoną procedurą wyznaczony do
przejęcia OUP, może wówczas wprowadzić:
a) mechanizm rekompensat dla takiego
przedsiębiorstwa z funduszy publicznych; lub
b) mechanizm podziału kosztu netto
OUP między operatorów świadczących usługi lub użytkowników.
· ust. 4; jeżeli koszt netto zostaje
podzielony zgodnie z ust. 3 lit. b), państwa członkowskie mogą ustanowić
fundusz kompensacyjny, który może być finansowany z opłat wnoszonych przez
operatorów świadczących usługi lub użytkowników i zarządzany jest w tym celu
przez jednostkę niezależną od beneficjenta lub beneficjentów.
Stosownie do Artykułu 11a dyrektywy „Ilekroć
niezbędna jest ochrona interesu użytkowników lub promocja rzeczywistej
konkurencji, a także w świetle warunków krajowych i ustawodawstwa krajowego,
państwa członkowskie zapewniają przejrzyste, niedyskryminujące warunki dostępu
w odniesieniu”;
·
po
pierwsze; do realnie występującej publicznej sieci pocztowej, postrzeganej w naszym
kraju jako – „publiczną
sieć dystrybucji pocztowej”, stanowiącą kluczową dla kraju infrastrukturę usług
powszechnych, a w tym;
- centra sortujące, spełniające funkcje ekspedycyjno – rozdzielcze, wymiany transgranicznej, a także funkcje przetwarzania danych, hurtowego i masowego dostępu oraz centrów doręczeń,
- regularną sieć przewozową i rozległą sieć teleinformatyczną, w tym też wytyczone trasy przewoźników, odbierających i doręczających pocztę,
- bazy transportowe i operatorskie instalacje doręczeniowe, w rejonach o rozproszonej zabudowie,
· po drugie; do realnie występujących
w naszym kraju, „elementów infrastruktury pocztowej” lub usług świadczonych w
ramach usługi powszechnej, postrzeganych jako;
- system kodów pocztowych,
- adresowa baza danych,
- skrytki pocztowe, skrzynki oddawcze i inne instalacje doręczeniowe,
- informacja o zmianie adresu, usługa przekierowania i usługa zwrotu do nadawcy,
jako elementy przynależne
operatorowi historycznemu, niezależnie od jego aktualnego statusu działania, w
kontekście „desygnacji” lub przerwania jego misji „wyznaczenia”.
W świetle postrzegania Art. 11a dyrektywy, projekt
ustawy Prawo pocztowe nie spełnia warunków przejrzystości, zarówno w
definiowaniu podmiotowo – przedmiotowej przestrzeni sektora pocztowego, a w tym
też niedyskryminującej przejrzystości warunków dostępu w odniesieniu do nie
tylko tzw. „elementów infrastruktury”, ale szerzej postrzeganej „publicznej
sieci dystrybucji pocztowej”.
Projekt
nie zauważa też i nie nawiązuje do wyraźnie skonstruowanej korelacji
„działalności pocztowej” określonej dyrektywami pocztowymi Wspólnoty z
wspólnotowo określoną „działalnością pocztową w NACE Rev. 2 [5] , jako
europejską klasyfikacją działalności.
Wymóg utrzymania tego rodzaju korelacji na poziome
krajowym, implikuje konieczność harmonizacji z Prawem pocztowym, Polskiej
Klasyfikacji Działalności; PKD 2007/11, respektującej przy tym nadal intencje
NACE Rev. 2., w „dziale 53) obejmującym działalność
pocztową i kurierską, w obrębie zbierania, przewozu i doręczania
listów i paczek.”.
Notabene postrzegane w obu tych klasyfikacjach, znaczenie
„infrastruktury usług powszechnych”, potwierdza wymowę kwestii korzystania i
dostępu do tego rodzaju zasobów infrastrukturalnych.
Zważywszy na wysoki udział w obrocie pocztowym, „nadawców
masowych” i pośrednictwa w tym operatorów niepublicznych, ustawa pomija znaczenie tzw.
„dostępu hurtowego”, realizowanego na poziomie „centrów sortujących”, tym
bardziej, iż instalacje doręczeniowe na terenach o rzadkiej zabudowie (
wiejskich ) nie zostały dostosowane dostępowo, dla tego rodzaju operatorów
konkurencyjnych, którzy mogliby ewentualnie samodzielnie i skutecznie
realizować proces doręczania.
Brak spełnienia tego rodzaju możliwości przy
jednoczesnym ustawowym ograniczaniu doręczania na warunkach powszechności,
stanowi o wrażeniu jakie niesie przedłożona projekcja Prawa pocztowego, która
nie tylko marginalizuje „konkurencję dostępową”, ale niesie również „ryzyko marginalizacji pocztowych usług
powszechnych”.
[1] Archiwum
bloga; http://sektorpocztowy.blogspot.com/
- spot 10.03.2012 „Sieć pocztowa” a „pocztowa infrastruktura usług
powszechnych”
[2] Interpelacja
nr 307 do Ministra Infrastruktury, Posła Jarosław Wałęsy, w sprawie
pośrednictwa przy przewozie rzeczy, Warszawa, dnia 17 grudnia 2007 r..
[3] Archiwum bloga; http://sektorpocztowy.blogspot.com/
- spot 11.02.2011 „Pośrednictwo przy przewozie przesyłek pocztowych”
[5] NACE Rev 2;
Statistical classification of economic activites in the European Community
Ogólnie ja już dość dawno nie korzystałam z usług poczty, ale myślę, że to jeszcze nie koniec współpracy. W sumie jak czytałam niedawno na stronie https://www.sendit.pl/blog/jak-wyslac-paczki-o-niestandardowych-ksztaltach to moim zdaniem bardzo fajnie jest wiedzieć jak można wysłać paczkę gdy ma ona niestandardowe rozmiary.
OdpowiedzUsuń