Kierując się zamysłem finansowania „obowiązku usługi
powszechnej” m/n poprzez rozwijanie działalności dodatkowej pocztowego
„operatora publicznego”, a poprzez to przeznaczanie na ten cel części zysków
osiągniętych na tego rodzaju działalności, godnym przybliżenia jest formuła
„kontraktów”, zawieranych w szczególności ze sferą rządową, nie wykluczając
oczywiście innych korzystnych też relacji i pożądanych ze społeczno –
gospodarczego punktu widzenia zadań o publicznym charakterze.
Idea stosowania „kontraktu” jako instrumentu regulującego
zobowiązania Poczty jako operatora publicznego wobec państwa, funkcjonuje w
międzynarodowym środowisku pocztowym, począwszy od rozpoczętej w latach 90-tych
transformacji sektora pocztowego, polegającej miedzy innymi na oddzieleniu
funkcji regulacyjnych Ministrów, nadzorujących wówczas resort łączności, od
operatorskich funkcji, publicznych operatorów pocztowych.
Zachodzące przy tym zmiany wewnątrz jak i w otoczeniu
sektora pocztowego, wynikające z postępującej liberalizacji tego rynku z jednej
strony i ewoluujących oczekiwań wobec tego sektora z drugiej strony, zwłaszcza
w kontekście rozwoju społeczeństwa informacyjnego, implikują potrzebę
zacieśnienia współpracy państwa w szczególności z operatorami publicznymi tego
sektora, i to tak w obszarze przywołanego powyżej obowiązku jak i publicznych
zadań dodatkowych.
Uznaje się na ogół, iż zwłaszcza obok sektorów związanych
współcześnie z komunikacją elektroniczną, infrastruktura pocztowa, a zwłaszcza
pocztowa „infrastruktura usług powszechnych”, w tym również poprzez sieć
placówek pocztowych, odgrywała w państwie i nadal odgrywać może bardzo
ważną rolę społeczno – gospodarczą.
Znaczenie tej rozległej infrastruktury, poza misją szeroko
rozumianej komunikacji i dystrybucji pocztowej, wzrasta w obliczu przewidywanej
konieczności dodatkowego finansowania „obowiązku usługi powszechnej”.
Wobec zarysowującej się konieczności poszukiwania innych niż
bezpośrednia pomoc publiczna, źródeł dodatkowego finansowania tzw. „kosztu
netto” „obowiązku usługi powszechnej”, dywersyfikacja działalności pocztowej
„operatora publicznego” ( w przyszłości „operatora wyznaczonego” ), oparta o
formułę wznawianych okresowo „Kontraktów Rządowych”, stanowić może bardzo
znaczący i skuteczny instrument wsparcia finansowego, godziwie zakreślonego
zakresu stosowania pocztowych usług powszechnych, kreując przy tym dodatkową
aktywność w zakresie innych usług publicznych.
Przybliżenie tej idei, poza przypadkami bezwzględnie
koniecznymi, nie jest powodowane jakimkolwiek sztucznym kreowaniem zadań,
czerpiących tak czy owak z zasobów budżetu państwa. Chodzi bowiem o to aby
upowszechniać bardziej kompleksowy i horyzontalny sposób myślenia o tym co w
kraju jest do zrobienia, mając na uwadze cele i programy, opatrzone
ukierunkowanymi środkami finansowymi, w tym też o unijno pomocowym charakterze.
Duży potencjał tego rodzaju, niewykorzystanych możliwości tkwi m/n w Poczcie
Polskiej S.A., jest ona bowiem predysponowana do spełnienia na rzecz Państwa
bardzo ważnej misji publicznej, daleko wykraczającej poza tradycyjnie rozumianą
misję pośredniczenia w indywidualnym i społecznym komunikowaniu się.
Perspektywy tego rodzaju dostrzeżone zostały również na
forum Komisji Europejskiej, która zwraca uwagę, iż „Państwa Członkowskie
powinny zbadać możliwości wynikające z nowych technologii i istnienia gęstej
sieci urzędów pocztowych w Unii Europejskiej w celu polepszenia dostępu do
usług publicznych. Chodzi tu o udział w wyborach, kształceniu, szkoleniu,
dostarczaniu dokumentów i możliwości pracy.”
W wielu dokumentach dotyczących tworzenia tzw. rynku
komunikacji elektronicznej i wprowadzanych sieci teleinformatycznych, podkreśla
się możliwości jakie niesie ze sobą rozwinięta i zaawansowana technologicznie
sieć pocztowa.
Usługom świadczonym w ogólnym interesie gospodarczym
poświęcony został też „KOMUNIKAT[1]
KOMISJI DO PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO, RADY, EUROPEJSKIEGO KOMITETU EKONOMICZNO-SPOŁECZNEGO
I KOMITETU REGIONÓW, Bruksela, dnia 23.3.2011 KOM(2011) 146”, przybliżający reformę
zasad UE, dotyczących pomocy państwa w odniesieniu do usług świadczonych w
ogólnym interesie gospodarczym.
Lektura tego rodzaju dokumentów wskazuje na umowny charakter
powierzenia i wykonywania usług świadczonych w ogólnym interesie gospodarczym,
respektując przy tym nienaruszalność zasad konkurencji. Stąd też formuła
„kontraktów” w tym „Kontraktów Rządowych”, nabiera szczególnego znaczenia.
Zapoczątkowane już w 1993 r w naszym kraju prace,
dotyczące problematyki badawczej w obszarze funkcjonowania poczty i
telekomunikacji, w świetle prawa wybranych państw i Wspólnoty Europejskiej,
związane z nowelizacją ówczesnej ustawy o łączności w zakresie problematyki
pocztowej, ujawniły zaistnienie jednego z bardziej nowoczesnych w owym czasie
unormowań ustawowych dotyczących sektora pocztowego w Belgii, tj ustawy z dnia
21 marca 1991 r, przewidującej między innymi możliwość regulowania w interesie
publicznym pewnych kwestii, przy pomocy tzw. „Kontraktu Zarządzającego”.
W Kontrakcie Belgijskim,
strony zdefiniowały wówczas zadania według następującej systematyki:
- zadania usługi powszechnej do wypełniania obowiązkowo przez LA POSTE, zwane w kontrakcie; „obowiązkami powszechnej usługi publicznej;”
- obowiązki służby publicznej powierzone wyłącznie LA POSTE, zwane w kontrakcie; „obowiązkami zastrzeżonej usługi publicznej,”
- zadania o charakterze ogólnym przyznane na zasadzie kontraktu oraz świadczenia wykonywane na rzecz Państwa.
Ta
bardzo interesująca idea, znalazła wówczas również zastosowanie w innych
ówczesnych administracjach pocztowych, m/n takich jak np. francuska, hiszpańska
czy też kanadyjska.
Współcześnie obok kontynuacji i wznawiania np. kontraktów,
belgijskich oraz francuskich, mamy też do wglądu Portugalski, długoterminowy „kontrakt koncesyjny”[2] na
ustanowienie, zarządzania i eksploatacji publicznej sieci pocztowej, a w tym
też na inne usługi licencyjne.
Kontrakt ten, respektując obowiązujące już wtedy zasady
Dyrektywy pocztowej 97/67/WE, ustanowiony został 1 września 2000 r., pomiędzy
„Ministério do Equipamento Social, ( Ministerstwo Społecznego Wyposażenia ) a
CTT - Correios de Portugal, S.A., ( Poczta Portugalska S.A. ).
W kontekście
naszych Założeń, a w szczególności przewidzianego, zbyt krótkiego jak na
właściwość inwestycji infrastrukturalnych, 10-cio letniego czasokresu
wyznaczenia np. PP SA, jako operatora spełniającego „obowiązek usługi
powszechnej”, jedną z inspirujących kwestii, przywołanego „kontraktu
licencyjnego” w Portugalii, jest to, że okres licencjonowania (równoznaczny
desygnowaniu operatora publicznego), określony został na 30 lat.
Z
zastrzeżeniem porozumienia stron, tenże „kontrakt licencyjny”, może być; przedłużany
na okresy 15-to letnie, co 5 lat poszerzany oraz odnawiany z co najmniej 5–cio
letnim okresem wypowiedzenia, przed końcem pierwszego zamówienia lub jego
odnowienia.
Warto przy tym podkreślić, że ta portugalska spółka
pocztowa; CTT Correios de Portugal, (ze 100 % udziałem państwa ) jest dzisiaj, jedną z najważniejszych spółek w
Portugalii.
W ramach przebudowy swego modelu biznesowego, m/n przejęła
spółkę PayShop o bardzo wysokim wskaźniku sprzedaży oraz umieszczona też
została, na ustalonej przez rząd liście przedsiębiorstw państwowych lub
posiadających w swoim kapitale udziały państwa, objętych programem prywatyzacji
w latach 2010 – 2013.
Idea stosowania kontraktów, zaowocowała
również na Kongresie UPU w 1999 r. w postaci celów i działań objętych tzw.
Strategią Pekińską, w której jednym z sześciu celów strategicznych były
„Powszechne Usługi Pocztowe”, rekomendując Rządom krajów członkowskich UPU
między innymi następujące strategie towarzyszące, które bez wątpienia
korespondują z ideą Kontraktu :
- Dokonanie przeglądu obecnego zakresu usług powszechnych, z uwzględnieniem uprawnień do komunikowania się oraz nowoczesnych technik łączności.
- Tam, gdzie będzie to stosowne, zdefiniowanie nowego, podstawowego poziomu usług powszechnych w kategoriach dostępności, częstotliwości doręczania, rodzajów usług podstawowych, jakości usług, bezpieczeństwa oraz innych związanych z tym kryteriów.
- Tam , gdzie będzie to potrzebne, zawarcie kontraktu wykonawczego (contrat d’execution), z administracją pocztową, tworzącego równoprawną i finansowo zdrową podstawę do świadczenia powszechnych produktów i usług.
Początkowo, uważano, iż formuła tego rodzaju „kontraktu” nie
mieści się w systemie prawnym naszego kraju, a z pewnością nie występuje w
ówczesnych, i aktualnie projektowanych regulacjach prawa pocztowego.
Zebrane doświadczenia krajów stosujących formułę
„kontraktu..”, zainspirowały jednak swego czasu, krajowe środowisko pocztowe
opracowaniem tego rodzaju projektu.
Przywołany projekt tego kontraktu wraz z uzasadnieniem,
przygotowany został przez West Align Consultants w 2001 r. i być może znajduje
się jeszcze w archiwach PP SA, chociaż na dzień dzisiejszy jego ówczesna
struktura zadaniowa, musiałaby ulec głębokim przeobrażeniom, stosownie do
obecnych uwarunkowań społeczno – gospodarczych.
Zamysł ten jako zbyt nowatorski na owe czasy, uwarunkowany
też regulacjami ustawowymi, a zwłaszcza potrzebą komercjalizacji Poczty
Polskiej, nie uzyskał wówczas należytego wsparcia zarówno sfery rządowej jak i
Komisji Sejmowej, zajmujących się ówczesną projekcją Prawa pocztowego.
Obecnie nadal jednak, pomimo zaszłych zmian,
uważa się, że szczegółowe wymogi, dotyczące zarówno „obowiązku usługi
powszechnej” jak i innych zadań dodatkowych o publicznym znaczeniu, można
jedynie zdefiniować na poziomie regulacji ustawowych, uszczegółowionych
ewentualnie odpowiednimi rozporządzeniami.
Założenia do nowelizacji Prawa pocztowego, z ubolewaniem stwierdzić można,
pogląd tego rodzaju nadal preferują, i to nawet w obliczu sensownych
wątpliwości, które zgłosiło Ministerstwo Finansów w zestawieniu uwag
zgłoszonych w ramach uzgodnień międzyresortowych 11 stycznia 2010r.; iż
“należałoby również uzupełnić projekt o informacje dotyczące podjęcia
alternatywnych sposobów rozwiązywania problemów rynku pocztowego”.
Praktyka krajów bardziej zaawansowanych w tej kwestii,
wskazuje jednak na przydatność do tego celu, formuły wznawianego „kontraktu
rządowego”, lub „kontraktu zarządzającego”, w rozumieniu zarządzania usługami,
stosownie do Art. 106 ( dawny 86 ) ust. 2 Traktatu UE.
Wsparciem
dla idei „kontraktów”, jest też „DECYZJA KOMISJI z dnia 28 listopada 2005
r. w sprawie stosowania art. 86 ust. 2 Traktatu WE do pomocy państwa w formie
rekompensaty z tytułu świadczenia usług publicznych, przyznawanej
przedsiębiorstwom zobowiązanym do zarządzania usługami świadczonymi w ogólnym
interesie gospodarczym”.
Ustęp ( 3
) tejże Decyzji m/n stanowi, iż wymienionym w tytule przedsiębiorstwom, które z
zasady podlegają regułom konkurencji, przywołany art. 86 ust. 2, pozwala jednak
na odstępstwo od postanowień Traktatu, jeśli po pierwsze, spełniony jest
warunek zaistnienia „aktu nałożenia zobowiązania”, w którym Państwo powierza
odpowiedzialność za wykonywanie pewnych zadań przedsiębiorstwu. Po drugie,
nałożenie zobowiązań musi dotyczyć usług świadczonych w ogólnym interesie
gospodarczym, a realizacja ich jest obwarowana „wymogiem konieczności”.
Zważywszy, iż niektóre z tych Kontraktów, jak
np. Kontrakt między Pocztą a Rządem Francji nosi przy tym charakter
„strategii”, daje się zauważyć zainteresowanie państwa całym obszarem takiej
współpracy, nadając strategii pocztowej rangę o państwowym znaczeniu.
Notabene, w obliczu braku w ogóle jakichkolwiek Strategii
Rządowych dotyczących sektora usług pocztowych, Strategie operatora publicznego
nie były u nas nigdy prezentowane ani też publikowane jako akceptowane przez
sferę rządową, dając tym samym wyraz braku zrozumienia dla idei kontraktowego
partnerstwa.
Ten relatywnie zaniżony stopień wrażliwości sfery rządowej,
w kwestii przebudowy, konsolidacji i rozwoju sektora pocztowego, znajduje też
po części swój wyraz w projekcji prawa pocztowego, objętej poszczególnymi
wersjami Założeń.
Potencjał współcześnie nowych możliwości w tym również
technologicznych infrastruktury pocztowej, nie został należycie oszacowany,
przy czym sposób postrzegania i zdefiniowania infrastruktury w
Założeniach, nie rozbudził inspirujących nadziei na przyszłość, a w tym również
nadziei na rozwój konkurencji dostępowej, właściwej dla hurtowego dostępu
operatorów alternatywnych.
W efekcie tak konserwatywnie zakreślonej w Założeniach misji
„poczty”, kreowanej w otoczeniu, nowych wyzwań, które muszą być spełnione jak;
- rozbudzenie kompetencji informatycznych i podstawowej wiedzy niezbędnej do udziału w dzisiejszym społeczeństwie informacyjnym,
- formułowana aktualnie polityka społeczna, która wymaga obecnie szeroko zakrojonej realizacji infrastruktury komunikacyjnej i powszechnego dostęp do sieci cyfrowej,
- udzielanie wsparcia dla rozwoju infrastruktury telekomunikacyjnej i udziału w rozwoju infrastruktury sieci szerokopasmowego dostępu do Internetu,
- wspomaganie rozwijającego się handlu elektronicznego poprzez doskonalenie skuteczności „publicznej sieci dystrybucji pocztowej”,
- a w końcu zgodne z zasadami III-ej Dyrektywy pocztowej, otwarcie na konkurencję od 1 stycznia 2013 r.,
projekt
Prawa pocztowego, skłaniając się do utrzymania nadal wielu funkcjonujących
jeszcze barier rozwojowych tego sektora, nie wzbudził szczególnego
zainteresowania, czego świadectwem jest ewidentny brak opinii do „projektu”,
przedstawiany w rozdziale „Ocena skutków regulacji”, konsultowanych pod tym
względem Założeń.
Z oceny tej wynika, że projektowana
regulacja;
- niema żadnego przełożenia na budżety jednostek samorządu terytorialnego, co niewątpliwie wskazuje na brak współpracy na tej linii i tolerowania niejednokrotnie braku obecności poczty w szczególności na terenach wiejskich i oddalonych,
- ma wpłynąć na konkurencyjność gospodarki i przedsiębiorczość, ze względu na zniesienie wyłącznych uprawnień operatora publicznego, co nie jest tak zupełnie oczywiste, ze względu na pozostające jeszcze inne bariery wejścia na rynek, w tym m/n zasad stosowania podatku VAT w usługach pocztowych,
- programowo rzecz ujmując, w kontekście realizowanych szeroko zakrojonych „strategii”, nie będzie miała udziału ani też wpływu na sytuację i rozwój regionalny, nie mówiąc o batalii o „spójność społeczną i terytorialną” zarówno w przestrzeni krajowej jak i europejskiej,
- w tak zubożonej formule, została też bezkrytycznie, zaakceptowana przez Komisję Wspólną Rządu i Samorządu Terytorialnego.
Po raz kolejny przy tym, jak się okazało, w projekcji Prawa
pocztowego porzucono ideę strategicznego ukierunkowywania misji operatora
publicznego formułą okresowo odnawialnych „Kontraktów Rządowych”, w tym
zwłaszcza na zadania i usługi świadczone w ogólnym interesie gospodarczym.
Na tym też bowiem gruncie, kreowana powinna być współpraca
„operatora wyznaczonego” m/n bądź to z TP SA, a także z organami administracji
terenowej, opatrzona szczegółowymi umowami, zmierzającymi zwłaszcza do
obecności poczty na terenach wiejskich i jej misji w rozwoju usług dodatkowych,
w tym też opartych o nowoczesne technologie komunikacji elektronicznej.
Zdolność
Poczty do tego rodzaju wspierania rozwoju telekomunikacji nie jest już dzisiaj
tak powszechnie dostrzegana, jednakże proces komercjalizacji PP SA wskazał na
odradzanie się tego rodzaju predyspozycji, które na miarę współcześnie
stosowanych technologii wykorzystać by należało.
Przywołana
bowiem odnowa historycznych relacji, pocztowo – telekomunikacyjnych, jak się
okazuje, z aprobatą przyjąć to należy, znalazła praktycznie potwierdzenie w
Statucie PP SA. Objawiło się to głównie w wyeksponowaniu niektórych
działalności w działach; 61 – telekomunikacja, 62 – oprogramowanie i doradztwo
w zakresie informatyki oraz 63 – usługi w zakresie informacji, w tym
przetwarzania danych; zarządzania stronami internetowymi (hosting) i podobna
działalność, zgodnie z PKD 2007.
Tego rodzaju sposób kształtowania i postrzegania
dostępności, nie tylko usług pocztowych, ale wszelkiego rodzaju usług mających
charakter usług publicznych, a zwłaszcza w zakresie komunikacji elektronicznej,
zaistnieć powinien również w projekcji Prawa pocztowego, bowiem nawiązuje też
do „dobrych praktyk” krajów kluczowych.
Zaistnieć przy tym musi bardziej horyzontalne postrzeganie
przez sferę rządową misji operatora publicznego ( wyznaczonego ) w kontekście
potrzeb i wspierania nie tylko całego sektora pocztowego, ale też innych
sektorów gospodarczych, a zwłaszcza komunikacji elektronicznej, finansów
publicznych, lub też sektora przewozowego. Przywołana praktyka innych krajów,
wskazuje również na efektywność współpracy „publicznych operatorów pocztowych”
z organami samorządu terytorialnego.
„Nadal jednak jak zauważyć można, dominuje u nas zgubny dla
polityki gospodarczej, brak systemowo powiązanego zbioru strategii i programów,
gdyż większość z nich stanowi odrębną całość, nie powiązaną ani z celami, ani z
projektowanymi działaniami innych programów. Prowadzi to do tego, że
problematyka poszczególnych programów jest przedstawiana w sposób wydzielony,
autonomiczny w stosunku do całościowego rozwoju społeczno-gospodarczego kraju.”
Jak wskazują na to zjawisko ekspertyzy[3],
tylko w niewielu dokumentach można znaleźć odniesienie do innych programów czy
stwierdzenie o zgodności z innymi dokumentami programowymi. O tej szkodliwej
właściwości, tym bardziej mówić by należało, jeżeli dotyczy ona powiązań
wewnątrz resortowych.
W
Artykule 34 / wersja w/g stanu aktualnego - na dzień 1 marca 2010 / Francuskiej
„Ustawy nr 2005-516 z dnia 20 maja 2005 r. w sprawie regulacji działalności
pocztowej”[4],
Minister odpowiedzialny za pocztę i telekomunikację „czuwa, w ramach swego
ogólnego zakresu działania nad sektorem poczt i telekomunikacji, w poszanowaniu
praw i aktów normatywnych, dających się zastosować w publicznej służbie
pocztowej i telekomunikacji oraz w innych zadaniach, które są powierzone
niniejszym prawem, publicznemu przedsiębiorcy i France Telecom.”.
Zgodnie z powyższym ustaleniem, On ( też ) przygotowuje
„projekt kontraktu” operatora publicznego i zapewnia zgodność z jego
postanowieniami. On także podejmuje wszelkie niezbędne kroki w celu utrzymania
komplementarności działań La Poste i France Telecom, w celu promowania
dywersyfikacji oraz elastyczność urzędów pocztowych na obszarach wiejskich.
Zawarty na
mocy art. 140 Ustawy 2001-420 z dnia 15 maja 2001 nowych przepisów gospodarczych, kontrakt ten określa
warunki, pod którymi nowe ramy sprawowania misji zostaną sporządzone;
- Ustala on między Państwem a La Poste program prac dla każdej z tych misji, dążąc do zdefiniowania nowych zasad ich realizacji i finansowania;
- Definiuje strukturalne zobowiązania, które będą służyły za ramy odwoływania się w prowadzonych pracach technicznych;
- Precyzuje kalendarz dla każdej misji, dotrzymując dla każdej z nich terminów płatności.
Zaawansowanie prac staje się przedmiotem corocznych regularnych
przeglądów między Państwem i La Poste.
Implementowana do naszego systemu prawnego III-cia Dyrektywa
pocztowa, przedstawiając, a właściwie adresując jedną z nowych propozycji,
zwłaszcza dla krajów o stosunkowo mniejszym potencjale rynku pocztowego, - tzw.
segmentację działalności, sprowadzającą się do tego, ze wymieniane procesy
czynnościowe, polegające na przyjmowaniu, przemieszczaniu, sortowaniu i
doręczaniu mogą być traktowane jako odrębne działalności, wywołuje nie tylko
zmiany w podejściu do podejmowania tego rodzaju działalności, rozwoju
konkurencji dostępowej, segmentacji siei pocztowej i jej zasobów
infrastrukturalnych, ale co ważne również; segmentację użytkowników usług
pocztowych, w pozytywnym znaczeniu tego rodzaju zjawiska.
Wywołuje to bowiem większe zróżnicowanie wrażliwości na monitorowanie
potrzeb użytkowników, a zwłaszcza klientów indywidualnych rozumianych zarówno
jako nadawców jak i odbiorców, którzy różnią się stanem swoich oczekiwań, bądź
to w segmencie warunków nadawania (przyjmowania) , bądź w segmencie
warunków odbioru (doręczania).
Na tym też m/n tle, formułując zobowiązania kontraktowe,
zwłaszcza w kwestii „obowiązku usługi powszechnej” godnym rozważenia byłoby m/n
objęcie kontraktem takie zobowiązania dodatkowe, jak;
- wprowadzenie (przykładem dobrej praktyki uregulowań niemieckich) - „obowiązku usługi powszechnej” dla wyłącznego - indywidualnego doręczania adresatom przesyłek pocztowych, (z wyjątkiem przesyłek reklamowych) pochodzących z masowych nadań, biorąc pod uwagę przyjęcie w Założeniach;
-
swobody
negocjacji i „przyjmowania” dużych
ilości przesyłek pocztowych od
klientów masowych, wyłączając je z zakresu OUP ( obowiązku usługi powszechnej ), z jednej strony,
-
oraz
rozwój „konkurencji dostępowej”, z praktyczną możliwością hurtowego dostępu do
pocztowej „infrastruktury
usług powszechnych”, zdolnej spełnić też oczekiwania adresatów w kwestii
wymogów jakościowych samego procesu doręczania, na poziomie ( OUP ), z drugiej
strony,
-
nie
pozbawionych też, przy tym jak wskazują na to „badania pilotażowe”[i],
wrażliwości na tego rodzaju efekt jakościowy, samych nadawców masowych
(biznesowych), deklarujących zdecydowanie większą gotowość
do płacenia za częste doręczanie, niźli
gęstą sieć placówek pocztowych, lub w tym za pocztę
masową jako składnik OUP.
- aprobowane Założeniami, doręczanie przekazów pocztowych, a zwłaszcza emeryturi rent, stosownie do nadal występującego społecznego oczekiwania w tej kwestii, uwzględniając z drugiej strony dyrektywny wymóg, iż „usługi te nie powinny podlegać żadnym mechanizmom kompensacyjnym wymagającym wkładu od konkretnych przedsiębiorstw”,
- pobieranie, prowadzenie ewidencji i monitorowanie skuteczności opłat RTV, które staje się coraz bardziej dokuczliwym problemem, nie pozostającym bez wpływu na stan budżetu państwa, w kontekście preferowania idei społeczeństwa informacyjnego,
- rozwoju i kontynuacji, stosownie do poziomu zapotrzebowania, pomocniczych form, porannego dostarczania zamawianej prasy,
oraz np. ewentualność;
- dodatkowych wymogów jakościowych, obejmujących m/n; czasy oczekiwania na realizację usługi w placówkach pocztowych, bądź terminowość transferu środków pieniężnych, skuteczność procedur reklamacyjnych itp,
- dodatkowego obwarowania obowiązującego już parametru ( np. 85 km2 / placówkę ) parametrem dostępu mieszkańców, w obrębie danej placówki, mierzonego czasem pieszego lub samochodowego do niej dotarcia, wzorem np. praktyki normowania tej kwestii we Francji,
- wprowadzenia „baz adresowych” użytkowników usług pocztowych segmentu e-commerce,
- rozwoju partnerstwa na gruncie zatrudnienia, udziału w organizowaniu pomocy społecznej oraz innych funkcji publicznych i administracyjnych,
- praktycznemu eksponowaniu szczególnej misji „listonosza”, w kontekście wrażliwości Państwa nad losem swych obywateli, dotkniętych zwłaszcza przewlekłą chorobą lub osamotnieniem,
- udziału w programach rozwoju regionalnego, planowaniu przestrzennym itp.
Przywołana i objęta Prawem pocztowym idea „Kontraktu
Rządowego”, wskazuje na bardzo szeroki wachlarz nie wykorzystywanych
możliwości, o dużym rezonansie społeczno – gospodarczym.
Czy stać nas „luksus” ponownego odstąpienia od tej idei ?
[1] http://eur-lex.europa.eu/Notice.do?mode=dbl&lang=en&ihmlang=en&lng1=en,pl&lng2=cs,da,de,el,en,es,et,fi,fr,hu,it,lt,lv,mt,nl,pl,pt,sk,sl,sv,&val=425698:cs&page=